On ordinary women

Mijn toespraak bij de opening van de expositie ‘Over hoeren & madonna’s’ in gemeentemuseum Jacob van Horne in Weert op 7 augustus 2016

Hartelijk dank voor jullie komst vandaag.

Eigenlijk was ik van plan mijn toespraak van vorig jaar bij museum van Bommel van Dam te hergebruiken. De titel was ‘Wie is de andere hoer?’. Het thema is nog steeds actueel: oordelen, beoordelen, veroordelen op basis van de buitenkant. Dat is onmogelijk. Je kunt op die manier een ander niet op juiste waarde schatten.

Maar afgelopen vrijdag was ik bij mijn 93-jarige vader op bezoek. Zoals zo vaak inspireerde hij me tot het schrijven van een stuk. Hij vertelde dat hij sterk was geworden mede dankzij tegenslagen in zijn leven. Hij had een gepassioneerde blik in zijn ogen en ik zag daarin de jongeman die hij ooit was geweest. Zijn innerlijk vuur brandt nog steeds.
Mijn leven gaat niet altijd over rozen dus ik kon me helemaal vinden in wat hij zei. Soms lijkt alles een gevecht. Tot nu toe kom ik telkens sterker uit de strijd. Elke dag leer ik bij.

Mijn vader maakt deel uit van de expositie ‘Over hoeren & madonna’s’. Niet alleen het zelfportret ‘The prodigal daughter’ dat we samen maakten maar ook een aantal documentaire foto’s. Deze foto’s laten zien hoe hij leeft. Het gebed is belangrijk voor hem. Samen eten ook. Als ik langskom probeert hij me altijd een bord zelfgemaakte soep voor te zetten. Als ik niet bij hem ben bidt hij de rozenkrans, voor anderen en voor mij. Met deze foto’s wil ik laten zien uit welk nest ik kom en probeer uit te leggen waarom hij en ik samen zo nu en dan een zelfportret maken. Tevens zijn de foto’s een eerbetoon aan mijn vader. Hij steunt me door dik en dun, terwijl we op het eerste gezicht misschien twee werelden van verschil lijken en men daarom die steun vaak niet verwacht.

Dat zette me aan het denken. Ik bewonder mijn vader en hij mij. Ik vind dat hij gezien mag worden in een museum. Maar mogen we niet allemaal gezien worden in een museum? Elk mensenleven is een kunststuk. Volgens mij gaat deze tentoonstelling dáárover. Bijbelse vrouwen, elk met hun eigen verhaal. Het groepsportret ‘On ordinary women’ waarop diverse vrouwen te zien zijn zoals hoeren, nonnen, gendervrouwen, lesbiennes, biseksuelen, moslima’s, katholieken, Duitse, Nederlandse, Poolse. Een babymeisje van twee weken. Tot welke vrouw zal zij uitgroeien? En ook Laura die vlak vóór de expositie van vorig jaar onverwachts overleed en daarmee onbedoeld deze groepsfoto compleet maakte. Ze knokte zó hard voor een beter leven. En toen ging ze dood.
Nieuw leven. Levensverhalen. De dood. Het zit allemaal in dit groepsportret.

On ordinary women, 2015

We kunnen ons beter niet laten beïnvloeden door wat anderen van ons denken. Of wat er over ons wordt geschreven net zoals de veelal mannelijke vertellers in de bijbel over vrouwen als Eva, Maria-Magdalena, Ruth, Rachab, Delilah enzovoorts hebben gedaan. Het is hùn perceptie die op papier werd gezet. Waaruit kwam die voort? Onzekerheid? Bewondering? Angst? Overheersing? Het dekt nooit de lading.
De mening van een ander over jou is niet belangrijk. Ieder mens is uniek. Laten we ons op onszelf concentreren om het maximale uit dit leven te halen. Laten we goed zijn voor onszelf en voor anderen. We kunnen van elkaar leren.

Het is toch juist fantastisch dat we allemaal verschillend zijn? Omarm dat en omarm elkaar.

©Lilith