HJIMvanGasteren aka Lilith, fotograaf/schrijver, geboren Sevenum 1964
Wat is mijn grootste passie in mijn werk? De onweerstaanbare behoefte te creëren, te vertellen, te delen, te dansen met de camera.
Wat is mijn idee van ultiem geluk? Als ik kan creëren ben ik gelukkig. Maar om te weten wat geluk is, moet ik ook ongeluk kennen en dat biedt ook inspiratie. De liefde van en voor mijn kinderen, van en voor mijn lief voelen zo intens, dat kan alleen maar ultiem geluk betekenen. Net zoals de onvoorwaardelijke liefde van mijn 93-jarige vader. Ondanks onze verschillen steunt hij mij. Dat is liefde, dat is geluk.
Wat is mijn grootste angst? Dat er iets vreselijks met mijn kinderen gebeurt. Dat is het ergste wat een ouder kan overkomen. Of met mijn lief. Ik heb dat nooit zo sterk gevoeld als nu mijn lief net in mijn leven is. Als ik er alleen al aan denk dat hij me zou ontvallen komen grote droefheid en wanhoop over me.
Waar houd ik het meest van aan mijn werk? Het scheppingsproces. Het maken. De fysieke inspanning.
Wat is mijn minst aantrekkelijke eigenschap? Waarschijnlijk dat ik de lat erg hoog leg. Voornamelijk voor mezelf, maar misschien ook voor anderen. Mijn enorme gedrevenheid kan angstaanjagend zijn. Als ik ergens voor ga, dan ga ik er 100% voor en niet iedereen kan dat tempo bijbenen.
Wat is mijn grootste valkuil? Dat ik te lang zwijg als me iets niet bevalt. In elke soort relatie. Wanneer ik dan eindelijk mijn mond opentrek breekt er vaak oorlog uit. Ik probeer eerder aan de bel te trekken, want in principe ben ik iemand van de dialoog. Mijn pleasende kant laat vaak te lang over zich lopen, omdat ik het iedereen naar de zin wil maken en daarbij mezelf vergeet.
Wanneer zou ik liegen? Om een ander te beschermen. Voor het overige ga ik zo open en eerlijk mogelijk door het leven. Dat leeft voor mij het gemakkelijkste. Dat zie je ook terug in mijn fotografie. Ik heb weinig tot niets te verbergen.
Waar houd ik het minst van aan mijn werk? Het zakelijk gedeelte. Vroeger was ik directiesecretaresse en kon heel zakelijk zijn. Dat was voor een ander, voor een bedrijf. Nu ik zakelijk moet zijn voor mezelf en voor mijn drie kinderen is dat vaak lastig. Mijn werk maak ik vanuit mijn gevoel, vanuit mijn hart, en het botst om er dan een prijskaartje aan te hangen. Maar ik kom er niet onderuit. Ik moet leven van wat ik doe. Heel veel zaken kloppen gewoon niet. Voorbeeld: Als een kunstenaar exposeert in een museum draagt de kunstenaar meestal de productiekosten van wat er tentoongesteld wordt. Het is een zeldzame uitzondering dat bijvoorbeeld een steentje hierin wordt bijgedragen door een museum. Mijn ervaring is tot dusver dat een kunstenaar nooit betaald krijgt voor zijn inspanningen wat die tentoonstelling betreft. Terwijl het museum entreegelden (en mogelijk subsidie) ontvangt. Van directeur tot toiletjuffrouw, van curator tot museumshop medewerker, iedereen ontvangt een salaris. Waarom ontvangt de kunstenaar geen financiële vergoeding voor inspanning en onkosten? De tijd om het kunstwerk te creëren wordt ook nooit betaald. Waar moeten kunstenaars van leven? Een ander voorbeeld is internet: Foto’s, muziek enzovoorts worden gratis van internet geplukt. Soms mailen mensen me zelfs dat ze een van mijn foto’s hebben uitgeprint en aan de muur gehangen. Van de ene kant een compliment, maar van de andere kant gewoon (onnadenkende) diefstal. Denk aan auteursrecht, copyright, portretrecht en denk gewoon aan de kunstenaar die hard werkt om iets waardevols te creëren. Je loopt ook niet bij de slager naar binnen, pakt een worst en hangt die thuis aan de muur zonder betalen.
Waar en wanneer was ik het meest gelukkig met mijn werk? Toen ik volop kon creëren. Dat komt er het laatste jaar veel te weinig van door ‘randgebeuren’ zoals ik het altijd noem. Dat wil zeggen voorbereidingen exposities, crowdfunding ten behoeve van mijn boek ‘Skinny Dipping – Explicit content’ https://issuu.com/lilithlove/docs/skinnydippingpreview dat in januari 2017 wordt gepubliceerd. De crowdfunding verliep overigens voorspoedig. Ik ben elke sponsor groot of klein dankbaar voor het vertrouwen dat in me werd geschonken. Bedenk dat al deze mensen iets kochten wat nog niet bestaat. Het is toch fantastisch dat ze dit aandurven, dat ze zoveel vertrouwen in mijn werk en mij hebben. En ik moet eerlijk bekennen dat ik het een beetje eng vond om mijn crowdfundingproject te lanceren, want als ik A zeg moet ik ook B zeggen, dus dat boek moest er hoe dan ook komen. Drie jaar geleden heb ik hetzelfde gedaan voor mijn boek ‘A house is not a home’ https://issuu.com/lilithlove/docs/lilith_ahouseisnotahome Dat was succesvol. Ervaringen uit het verleden bieden echter niet altijd garanties voor de toekomst. Tegelijkertijd is het een soort sport voor me om zulke projecten te laten slagen, een uitdaging. Vandaar dat ik loterijen organiseerde en uiteindelijk zelfs mijn badjas (= werkkleding) verkocht. Just for the fun of it!
Wat zegt de uitspraak ‘Passie Pensioneert Nooit’ mij? Dat ik mijn laatste zelfportret hopelijk op mijn sterfbed schiet.
Wat zou ik aan mezelf willen veranderen? Ik zou minder onzeker willen zijn. Ik sta 100% achter mijn werk, dus daarover gaat het niet. Maar wat ik hierboven al schreef. Dat ik het te laat meld als iets me niet bevalt. Dus daar werk ik aan.
Wat is mijn grootste professionele prestatie tot nu toe? Geen idee als het om mijn fotografie gaat. Ik zie mijn zelfportretten als één groot geheel. Ze vormen mijn dagboek en ik schrijf nog regelmatig daarin, zogezegd. Daarmee ben ik nog lang niet klaar. Ik vind het een prestatie als ik dit de rest van mijn leven volhoud, want mijn fotografie is confronterend en soms zelfs bikkelhard voor mezelf. Mijn grootste professionele prestatie in dit leven is het baren en opvoeden van mijn kinderen. Moederschap is immers een voltijdbaan. Je gaat als moeder nooit met pensioen.
Waar zou ik het liefst willen leven en werken? Ik kan overal werken en heb geen verlangens op dat gebied. Soms wou ik wel dat ik een leegstaand pand tot mijn beschikking had waar ik als ik even tijd had naartoe kon gaan om te schieten zonder dat ik daarvoor afspraken moet maken of zaken regelen.
Wat is mijn meest waardevolle bezitting? Het wordt bijna saai hè? Mijn kinderen natuurlijk.
Wat is mijn meest markante karakteristiek? Dat ik eerlijk en oprecht ben en daardoor soms confronterend, in het dagelijks leven en in mijn fotografie. Soms ontvang ik complimenten voor mijn moed. Dat vind ik fijn maar begrijp het eigenlijk niet want er is wat mij betreft geen moed voor nodig om mezelf te zijn. Soms duurt het iets langer omdat ik te veel rekening met een ander houd, maar uiteindelijk ben ik altijd mezelf.
Wat is de plek waar ik de beste ideeën krijg buitenshuis, in mijn stad? In bed als ik droom. Op de snelweg als ik auto rijd. En eigenlijk de hele dag door. Als de postbode een pakketje bezorgt is dat al een avontuur. Het is maar wat je ziet, hoe je dingen waarneemt, hoe je het leven ervaart.
Wat is mijn favoriete plek om te eten en te drinken buitenshuis, in mijn stad? Servicebioscoop Luxor in Reuver. Tijdens de film kan men op een knopje drukken om een drankje of iets lekkers te bestellen. Er staan kleine schemerlampjes in de zaal. Hoe knus is dat?
Welke boeken hebben mijn leven beïnvloed en hoe? Poeh, ik lees ontzettend veel, maar ben een zeef wat namen en titels betreft. Ik vind Charles Bukowski goed en wou dat ik als vrouw op een dergelijke manier kon schrijven. Ik mag graag fotoboeken inkijken. Alleen goede fotoboeken. Ik ben erg selectief wat dat betreft. ‘De geschiedenis van mijn kaalheid’ van Marek van der Jagt (= Arnon Grunberg) vind ik goed. Ik ‘zie’ dingen vergelijkbaar met de absurdistische manier waarop hij ze beschrijft. ‘Geluk’ van Will Ferguson. ‘Wuthering heights’ van Emily Brontë. ‘Die Verwandlung’ van Franz Kafka. Lezen is net als eten en drinken. Het is nodig om mijn geest te voeden.
‘You Only Die Once’. Welke muziek wil ik beluisteren op mijn laatste dag? Geen flauw idee, ik vind veel muziek mooi. Muziek moet ik in mijn kruis voelen zeg ik altijd. Dan wil ik dansen. Dus op mijn laatste dag wil ik onderbuikmuziek horen. Wie weet leef ik dan nog een dag langer. Mijn lief is muzikant, componist. Ik heb hem gevraagd, mocht ik ooit in coma geraken, of hij op mijn lichaam drumt met zijn handen. Dan word ik wakker, want zijn perfect ritmegevoel en passie zorgen voor bewondering en ontroering mijnerzijds.
Wie is mijn held of heldin in fictie? Vroeger waren dat Barbie en Betty Boop. Tegenwoordig ben ik mijn eigen heldin in fictie als ik zo mijn zelfportretten bekijk.
Welke film zou ik jou aanbevelen ooit in jouw leven te zien? Birdman. Maar ook: Das Experiment, Die Welle, One flew over the cuckoo’s nest, The green mile, The boy in the striped pajamas, A beautiful mind en bijna alles van Tarantino en nog zoveel meer. Waarom zou ik mezelf beperken tot één film als er zoveel inspirerende films bestaan?
Wat zegt de uitspraak ‘De Financiele Vrijheid om te Creëren” mij? Heel veel. Sinds ik als fotograaf actief ben (ca. 10 jaar) is mijn financiële leven erg onzeker. Men heeft weinig geld over voor fotografie (want iedereen kan fotograferen, uhu) en voor kunst is ook weinig aankoopbudget. Subsidie ontvang ik zelden of nooit. Er zijn altijd wel bullshitargumenten om mijn aanvraag af te serveren zoals deze van het Mondriaanfonds: ‘De adviescommissie mist in het werk te zeer inhoudelijke verdieping en focus, waardoor het werk niet voldoende beeldende kwaliteit bezit. Daarnaast meent zij dat het werk onvoldoende zeggingskracht heeft en dat het werk niet voldoende communiceert met de beschouwer. Hierdoor mist het werk urgentie.’ Dan rijst bij mij de vraag waarom mijn werk zo vaak wordt ingezet t.b.v. grote kunstprojecten waaraan ik deelneem. Waarom worden mijn foto’s voor de PR gebruikt als men kan kiezen uit honderden beelden? En verder heeft men bij een vrij recente expositie geklokt om te checken naar welk werk de bezoeker het langst keek. Mijn werk hing tussen o.a. Dumas en Marina Abramović en raad eens? Jawel, naar het mijne keek men het langst. Hoezo communiceert het niet met de beschouwer dan? Financiële vrijheid betekent dat ik me niet meer hoef te laten vernederen door een handjevol mensen die menen dat ze de wijsheid in pacht hebben, terwijl ze in feite gewoon Sinterklaas zijn, kunnen strooien met andermans geld en niet echt bestaan. En dat ik me kan bezighouden met wat ik het liefste doe: creëren!
Welke rol speelt kunst in mijn leven en werk? Mijn leven draait om fotografie. Voor het overige ben ik een vrij grote cultuurbarbaar.
Wie is mijn grootste fan/sponsor/partner in crime? Ik werk alleen.
Naar welk project, in 2017, kijk ik uit? Ik kijk er gewoon naar uit om weer tijd te hebben voor fotografie. Ik werk niet constant aan projecten. Uiteindelijk vormen de series zich vanzelf.
Welke mensen in mijn professie zou ik graag willen ontmoeten in 2017. Niemand speciaal. Maar als er mensen zijn die me kunnen helpen met contact leggen naar het buitenland dan ontmoet ik ze graag. Het zou fijn zijn verlost te worden van al het zakelijk gedoe waar ik me noodgedwongen mee bezig houd. Het is lastig voor mij als controlefreak om iemand mijn vertrouwen hierin te schenken, mede doordat ik in het verleden ben belazerd, maar ik zou het graag doen.
Waar kun jij mij en mijn werk zien of ontmoeten in 2017?
Eduard Planting Gallery – Wallflowers and other people – 28 januari – 18 maart 2017.
Coda Museum Apeldoorn – Under my skin – 29 januari – 28 mei 2017.
Mariapark Sittard – Visions of Moresnet – 11-12 en 18-19 februari 2017.
Hoe kun jij contact met mij opnemen
Mijn website https://www.hjimvangasteren.eu
Mijn webshop https://www.hjimvangasteren.eu/shop/
Facebook www.facebook.com/lilith.love
Via e-mail info@hjimvangasteren.eu
Via mob. 06 296 276 06
Geef een reactie