Gisteren vroeg ik via facebook op onderstaande wijze aandacht voor mijn donatebutton.
‘Kennen jullie mijn donatebutton al? Als je mijn fotografie/verhalen kunt waarderen kun je me steunen door een druk op de donatebutton die rechtstreeks naar PayPal gaat. ‘Make my day’ met een koffie/thee, wodka, pizza of diner. Natuurlijk bestaat de mogelijkheid van een vrije gift. Veel geef ik gratis weg en mijn lopende kosten moeten wel gedekt worden. Dat kan ik niet in mijn eentje. En ik zou wel heel graag kunst willen blijven maken. Wil jij dat ook? Dan kun je me steunen via Make-my-day
Iemand reageerde als volgt: ‘Weer een loterij organiseren is ook een optie, was volgens mij een succes.’
Ik vroeg: ‘Wat zou je willen winnen?’
Hij schreef: ‘Met 50 deelnemers en een inleg van € 25,00 euro kun je een mooie foto verloten lijkt mij.
Mijn antwoord: ’50 haal ik niet vrees ik.’
Waarop hij schreef: Hoeveel waren het de vorige keer? Een leuk introductiefilmpje bij de uitgifte en tevens bij de trekking een spannend filmpje kan helpen. Ook wat je kunt winnen is belangrijk, volgers heb je genoeg.’
Waarop ik hem beloofde te zullen nadenken.
Dat heb ik gedaan en reageerde als volgt: ‘Er is een groot verschil tussen een loterij en een donatebutton. Bij een loterij verloot ik een foto ónder de gebruikelijke verkoopprijs. Dit doe ik incidenteel als ik geld nodig heb voor de publicatie van een boek of zo. Het is een bewuste keuze om een foto op dat moment goedkoper van de hand te doen.
Wat de donatebutton betreft kun je me vergelijken met een straatmuzikant. Facebook, andere sociale media en ook mijn website zijn mijn ‘straat’. De donatebutton is het bakje waarin voorbijgangers geld kunnen gooien als ze mijn werk waarderen en me willen steunen. Want zoals elke ondernemer (in feite ben ik als kunstenaar immers ondernemer) heb ik lopende kosten en moet ik in mijn levensonderhoud voorzien. Onlangs heb ik bijvoorbeeld mijn website opnieuw laten bouwen. Ik betaal de websitebouwer hiervoor. Ik heb af en toe nieuwe fotoapparatuur nodig. Ik maak reiskosten als ik naar diverse locaties reis om te fotograferen, denk b.v. aan mijn project ‘zelfportretten in huizen van vreemden’. Ik maak reiskosten voor expo’s/beurzen en betaal de afdrukken in museumkwaliteit, waarvoor ik overigens zelden of nooit een vergoeding krijg, dus als er niets wordt verkocht heb ik alleen maar kosten gemaakt!!! Het gaat echt om duizenden euro’s die ik voortdurend investeer. Expo’s zijn in dit geval mijn etalage. Ik móet laten zien wat ik maak en ter verkoop aanbied.
Aan de hoeveelheid likes, commentaren, privé berichten en mails die ik ontvang verbind ik de conclusie dat mensen mijn werk waarderen. Het maakt iets los. Daar draait het bij mij in eerste instantie om. Kunst moet bewegen, aanzetten tot nadenken. Ik creëer omdat ik wil creëren, het komt van binnenuit. Ik kan echter bij Lidl noch AH etc. betalen met lof, likes en/of commentaren. Wel met geld. Vandaar die donatebutton als mogelijkheid om ook nog op een andere manier waardering voor mijn werk te laten blijken. Voor mensen met een kleine beurs. En natuurlijk zijn mijn foto’s en boeken gewoon te koop. Dat weet je. Je hebt me immers gesteund door mijn boeken te kopen. Het zou fijn zijn als ik meer verkocht. Als ik niets verkoop is mijn inkomen 0,0 euro per maand. Ook geef ik incidenteel masterclasses, presentaties en fotografeer ik in opdracht. Daarmee genereer ik een inkomen. Subsidie ontvang ik zelden of nooit. Uitkering ontvang ik ook niet. Ik houd tot dusver zelf mijn broek op (ook al sta ik regelmatig bloot op mijn foto’s). Maar dat kan ik niet in mijn eentje. Ik ben afhankelijk van jullie: mijn publiek, de passanten op ‘straat’. Jullie mogen van mijn teksten/foto’s genieten, dus ik zou zeggen: ‘Gooi zo nu en dan geld in mijn bakje in ruil daarvoor, zodat ik kan leven en blijven creëren.’
Buiging.
Hier staat mijn bakje (klik op het plaatje beneden)
Geef een reactie