Daar staat ze, mijn moedige dochter, Krissi van Gasteren, bij de opening van de expositie Silent Scream in de Hotel Management School Maastricht – Zuyd Hogeschool. Speciaal uit Noord-Holland gekomen om te spreken voor haar leeftijdsgenoten, de studenten. Om hen moed in te spreken, om het taboe te doorbreken: je kunt, en misschien móet je, praten over seksueel misbruik.
De opkomst van studenten was helaas teleurstellend laag. Maar een applaus voor degenen die er wél waren, die het aandurfden. De schaamte blijkt zó groot dat zelfs naar een opening komen lastig is. Misschien uit angst voor wat anderen zouden denken: Oh, hij of zij gaat daar naartoe. Zou die dan zelf seksueel misbruikt zijn?
Laten we één ding helder maken: die schaamte hoort niet bij het slachtoffer te liggen. Sta rechtop, kijk de wereld in en zeg: “Ik heb iets verschrikkelijks meegemaakt, en ik moet erover praten. Luister naar me. Je hoeft niet per se iets te zeggen, maar luister.”
Ik was altijd al trots op Krissi, ook omdat ze haar verhaal durft te delen. Maar na deze opening, en het horen van de vele excuses voor de lage opkomst van studenten, ben ik nog trotser. Ze is een voorbeeld. Misschien minder bekend dan iemand als Gisèle Pelicot, maar met net zoveel kracht en net zo groots.
De exposities in Limburg zijn te zien op negen locaties van Zuyd Hogeschool, de politiebureaus in Heerlen en Maastricht, drie locaties van Schunck en natuurlijk de hoofdexpositie met alle 65 foto’s en verhalen bij de Provincie Limburg in Maastricht. Te bezoeken tot en met 24 december 2024.