Klik op de afbeelding om het artikel door Rob Cobben voor Dagblad De Limburger te lezen. Het gaat ook over Silent Scream.
Klik op de afbeelding om het artikel door Rob Cobben voor Dagblad De Limburger te lezen. Het gaat ook over Silent Scream.
Lieve Henriëtte ….
Niet alleen je silent scream, maar ook je hidden life….
dat zich jarenlang in jezelf vormden…en zo kostbaar waren dat ze nu in zwart wit of in kleuren gedeeld worden.
Doet me denken aan : goede gedachten, goed spreken en goed doen, wat voor mij de basis is van het mens zijn. ( Zoroaster ) en dan zo nu en dan….achterom kijken.
Het verhaal van je vader als postbode doet mij denken aan het volgende:
Postbode. We kennen allemaal een bode, een koerier. Een boodschapper. Tegenwoordig worden de boodschappen ’s nachts in een hal “verpakt “. Heel anders dan in de tijd van je vader, toen ’s nachts de dromen, verlangens, nachtmerries van stal gehaald werden. En hij in de vroege ochtend op zijn fiets deze “verpakkingen” ging bezorgen. Je moet het maar op je fiets “kunnen dragen.”
Verzegelde boodschappen, door de postfiets bezorgd. Berichten over dood, nieuw leven, verjaardagen, feesten, de papieren “aanslagen” van de belasting, deurwaarders, dwangbevelen …liefdesbrieven etc.
Hij was de fiets “pastoor” die alles wist….maar zweeg. Anders zwijgen dan in de kerk. Hij had geen preekstoel maar de keukentafel om te delen. Het ware taberakel.
En van binnen?
Papa…ik lijk steeds meer op jou…Stef Bos.
“Jij gelooft in God
Dus jij gaat naar de hemel
En ik geloof in niks
Dus we komen elkaar na de dood
Na de dood nooit meer tegen…”
De “fietsfilosoof” en jij met je “open-baringen” gaan nooit dood. Want liefde sterft niet. Welke liefde ook.
luc.
Vooral de laatste zin raakt me, Luc.