IN MEMORIAM – Tante Mia – overleden 17 maart 2025
Afgelopen maandag wilde ik de telefoon pakken om je te bellen. Om je te vertellen dat tante Mia was overleden. Want we belden elke dag met elkaar. Maar dat kon niet meer, want jij was het zelf die was overleden.
Vorige week ben ik elke dag bij je geweest. Op jouw laatste dag aten we samen jouw laatste middagmaal van één bord. We vonden zelfgekookt eten toch echt wel lekkerder. Zoals jouw contrafilet en chocolademousse, die ook wel eens mislukte en dan toch nog heerlijk was. Dan was het gewoon chocoladesaus die we over vanille-ijs goten. Henk haalde een kroketje voor je. Je at het helemaal op, terwijl je eigenlijk meestal geen trek meer had. Vroeger was dat wel anders!
Toen ik een laatste selfie met je wilde maken, zei je: “Kom nog eens bij me op schoot,” en je stak je handen naar me uit. In je ene hand zat het infuus dat net was aangebracht. Het werden grappige, liefdevolle foto’s. Ik durfde niet écht op jouw schoot te gaan zitten, want jouw benen konden jou al bijna niet meer dragen.
De nacht ervoor had je gedroomd dat jouw moeder bij de hemelpoort stond en je niet binnenliet. Jullie hadden een kleine woordenwisseling. Het was je tijd blijkbaar nog niet. Nog één nachtje slapen.
Ik hield je hand vast toen je waardig afscheid nam van het aardse leven, en huilde stilletjes. Daar ging ze. Mijn vervangende moeder, mijn bondgenoot, die onvoorwaardelijk van me hield, voor me opkwam en trots op me was. Mijn peettante, een eretitel die je met verve droeg en die je vaak vermeldde als je over mij, jouw petekind, sprak.
Jouw moeder, zal je inmiddels wel de hemel hebben binnengelaten, waar jouw vader, Gonny, Jac en Coba op je zaten te wachten. Daar keek je zo naar uit: de hereniging met je familie en de eeuwige rust. Het enige wat je moeilijk vond, was mij achterlaten. Voor mij is dit afscheid ook moeilijk.
Maar het is goed zo. Dit is het leven, dit is de dood.
Ik bedank je voor alles. Ik hou van je.