Sociaal wenselijk verplicht lichaamscontact. Man, man, wat heb ik daar moeite mee. In mijn jeugd werd niet zo heel veel gekust. Ik hing liever even bij mijn vader of moeder om de hals, mijn hoofd op hun schouder. Aan mijn moeder heb ik wel gevraagd of ze een andere bh wilde aanschaffen. De puntige cups prikten in mijn lijf (jaren ‘60/’70). Ik werd geacht oma te kussen die lief was maar óók prikte. Met name haar bovenlip en kin. Dat vond ik vies. Ze zat bijna altijd in dezelfde stoel na een uit de hand gelopen lobotomie. Ik zie haar zo voor me. Een goed mens. Toch wilde ik haar niet kussen.

Op internet zocht en vond ik allerlei informatie over ‘social kissing’. Bijvoorbeeld dat het begroetingsritueel aan plaats, stand en tijd is gebonden en telkens verandert. Waar ik vandaan kom wordt doorgaans driemaal gezoend, áls er wordt gezoend. In ‘Holland’  – zoals wij Limburgers een groot gebied boven de Moerdijk plegen te noemen – deelt men vaak slechts twee kussen uit, soms een. De ene keer wordt daarbij de hand uitgestoken, de andere keer pakt men elkaar bij de schouders vast. In enkele gevallen botst men met de neuzen tegen elkaar, want de een wil één, twee keer en de ander drie keer of de een begint links en de ander rechts.  Wat die handdruk betreft valt er ook heel wat te filosoferen. Een slappe, stevige, dubbele, holle, klamme, vingertoppige… Wat is de betekenis daarvan? Het schijnt dat handdrukken eveneens gebonden zijn aan landen, tijden, rangen en standen. Maar dat komt later wel een keer aan de orde.

Lichamelijke integriteit. Ik wil zelf beslissen wat met mijn lichaam gebeurt. Ik wil me niet verplicht voelen iemand te kussen. Zo ben ik niet opgevoed. Extra vervelend is bovendien dat vaak (onjuiste) conclusies worden verbonden aan dit sociaal wenselijk verplicht lichaamscontact. Er zijn dagen waarop ik weiger sociaal te kussen, bijvoorbeeld na een broodje tonijn met rode ui of nadat ik de liefde heb bedreven en mijn aura misschien nog na-smeult. Of als ik niet lekker in mijn vel zit en geen behoefte heb aan lichamelijk contact. Het hoeft niet aan de ander te liggen. Dat kan natuurlijk in sommige gevallen wél een reden zijn, dat ik iemand niet mag of dat ik op mijn hoede ben, maar ik neem de volledige verantwoordelijkheid op me: ik wil me niet verplicht voelen iemand te kussen. Ik houd niet van dwang.

Ohoh, de handkus waarbij volgens de etiquette de lippen de hand niet mogen raken. Ik ril ervan, want meestal lebbert men de hand wél af. En dan is er nog de man die werkte voor een subsidieverstrekker. Ik probeerde subsidie te genereren voor een goed doel. Eerst kuste hij me bij begroeting op beide wangen, vervolgens wilde hij zijn lebberlippen op mijn mond drukken. Wat doe ik dan? Laat ik dit gebeuren? Weet je wel, met de subsidie voor het goede doel in mijn achterhoofd? Ik weigerde nadat hij me de eerste keer ermee had overrompeld. Desondanks werd later in zijn werkomgeving geïnsinueerd dat ik met hem naar bed was geweest. Hondsirritant. Misschien heeft hij dit gerucht zelf verspreid na mijn weigering, wie zal het zeggen?

En dan nog mensen met smetvrees. Ik heb met hen te doen, fobieën kunnen het leven tot een hel maken. Alle begrip mijnerzijds. Ze gedragen zich er echter vaak egoïstisch door. Bijvoorbeeld wanneer ze hun bos haar naar je toekeren, omdat ze vrezen voor lippen op hun wang en jijzelf daardoor in een kapsel hapt. Een mens hoeft geen smetvrees te hebben om dat vies te vinden.

Daarom heb ik me een tijd geleden voorgenomen alleen nog te zoenen als ik dit zelf wil en niet meer omdat men dit van mij verwacht. En natuurlijk alleen als het ‘slachtoffer’ gekust wil worden. Ik wil mezelf niet opdringen.

Gisteren liep ik door mijn woonplaats en kwam allerlei mensen tegen die ik lange tijd niet had gezien. Een voormalige buurvrouw bijvoorbeeld. Ik heb haar stevig omhelsd. Ik was helemaal hyper door het weldadig bad van Limburgse liefde waarin ik werd ondergedompeld. Ik voelde me geliefd. Toch voelde ik niet de behoefte iedereen te kussen. Zelfs toen niet.

Wees niet zo ijdel te denken dat het om jou gaat als ik je niet kus. Nee, je bent slechts een van de velen die ik niet (meer) kus. Voel je beledigd noch gekwetst. En tot degenen die mij eigenlijk niet willen zoenen zeg ik: ‘Doe het alstublieft niet’. Ik vind het namelijk ontzettend vervelend onoprechte kussen in ontvangst te nemen. Kwel jezelf en mij niet. Voel je vrij voor jezelf te kiezen en jouw lichamelijke integriteit te bewaken. Dat is jouw goed recht en dat ben je bovendien aan jezelf verplicht. Weg met de verplichte nepkus.