Geen idee welk zelfportret ik zal posten om te laten merken dat ik weet dat het vandaag internationale vrouwendag is. Met elk zelfportret dat ik maak vier ik immers mijn vrouw-zijn. Zelfs elke dag vier ik mijn vrouw-zijn. Sterker nog, ook op de dagen dat ik er alleen voor stond als moeder vierde ik mijn vrouw-zijn; mijn vrouwelijke én mannelijke krachten gebundeld in één mens, door twee X-chromosomen toevallig een vrouw.
Het is eigenlijk vreemd dat internationale vrouwendag bestaat. We zijn van ver gekomen, maar hebben nog een lang weg te gaan voordat we vrouwendag kunnen schrappen. Het zal nog een tijd duren voor we het als vanzelfsprekend beschouwen dat we allemaal gelijkwaardige mensen zijn.
Tot die dag blijf ik aandacht schenken aan internationale vrouwendag en herdenk ik de heldinnen die zich op uitzonderlijke wijze hebben ingezet voor de rechten van de vrouw, voor gelijkheid, voor hun medemens. Maar ik herdenk ook de helden die hiervoor hebben gestreden, want die mogen we net zo min vergeten.
Zolang het nodig is, zolang gelijkheid nog niet is bereikt, vier ik op 8 maart mijn vrouw-zijn nadrukkelijker dan op alle andere dagen van het jaar.
Wees solidair, vier samen.