Zaterdagavond 9 december jl. was ik verbijsterd te horen dat lieve Monique Rutten ’s ochtends onverwachts was overleden.

We exposeren momenteel samen bij het Museum van de Vrouw in Echt. We kenden elkaar vóór deze expositie ‘Pas de deux’ niet, maar zijn het afgelopen halfjaar enorm hecht geworden. We hebben zoveel meegemaakt. Mooie maar ook minder fraaie zaken, waar we dan – ondanks alle tegenwerking – als twee pubers samen over gniffelden. Er werd ooit smalend aan haar gevraagd of we een Siamese tweeling waren. Nou nee, kijk naar ons werk, bepaald niet, maar we zaten wel op dezelfde golflengte. Als iemand iets naars over mij zei, dan sprong ze voor mij in de bres. Omgekeerd stond ik voor haar en voor ons samen op de barricaden. Elk op haar eigen manier, net zo verschillend als ons werk maar met vergelijkbare rechtvaardigheidsgevoel, verontwaardiging en intentie.

Ze drukte me een paar weken geleden op het hart om dóór te gaan. Voor haar en voor mij. Voor ons als kunstenaars.

Toen ik afgelopen zondag door het museum liep en onze werken naast elkaar zag, maakte de wetenschap dat we daar nooit meer samen zouden rondlopen me kil en eenzaam van binnen. Op dat moment moest ik ‘normaal’ proberen te doen, want niemand bij het museum wist het nog. Ik wou niets laten merken. Het was zo onwerkelijk.

Lieve Monique, ik houd van je. Gelukkig heb ik dat nog tegen je gezegd en jij tegen mij. Ik mis je enorm. Ik mis ons samen enorm. We hadden zoveel plannen. Ik ga dóór, voor jou, voor mij en andere kunstenaars.

Sterkte en condoleances aan alle naasten en dierbaren van Monique.