OPEN CALL – We’re delighted to announce the winners from our final theme of this edition, judged by Alison Morley – Chair of the Documentary Photography and Photojournalism Program at the world-renowned International Center of Photography in New York.
•
Honorary Mention by Henriette van Gasteren (@lilith_photographer).
•
She says of it – “Recurring themes in my work include identity, gender roles, freedom, equality, religion and the positive and negative aspects of human experience. My work is sometimes humorous, often sensual, frequently confrontational and always original and insightful. With my photography of other people I also intend to make people think about society.”
•
Editor’s comment – “Shot with a technical excellence, this is a captivating environmental portrait of Henriette’s subject – the sculptor perhaps? – sat nude amongst these striking wooden carvings. Nude and vulnerable, he sits eyes closed and still, seemingly lost in thought and in harmony with the figures that surround him. It’s a privileged, intimate view into his world – one not without substantial challenge no doubt – and feels like a celebration of his disability and the body in its innumerable forms.” – Life Framer
•
Head to www.life-framer.com/winners to discover the full shortlist and comments – twenty images that inspire and challenge in equal measure.

One of my self-portraits from the series ‘Woman is the pig of the world’ is on large display in Münich (Germany) at this very moment. Do you see the big red square saying ‘BAD/CENSORED’ on the right?  Yes, there it is. When you’ll have a closer look you might be able to view this self-portrait shining through the red.

The cultural department of the city of Munich has commissioned Der Greif to conceive a display for Kunstinsel am Lenbachplatz. The large format billboard in the city centre is conceived in relation with issue 12, and forms a unit with the print publication and the museum show. On display until November 2019. 

“Blame The Algorithm”
Where: Stadtmuseum Munich, Sankt-Jakobs-Platz 1, 80331 München
When: Thursday, September 12, 6pm onwards
The exhibition runs from September 13 until January 6

Een impressie van mijn serie zelfportretten ‘Faded Glory’ in Séparée. Grossartig!!! Vielen Dank.

Ich bin dabei! Du auch?
Museum aktfotoartdresden im Kunstkeller
Ausstellung zeitgenössischer Aktfotokunst

Museums-Eröffnungsvernissage:
Samstag, 20. Juli 2019; 16.30 Uhr

Informativ: das Museum wird zu diesem Zeitpunkt das einzige in Deutschland sein, das dem Genre „Aktfotokunst“ eine Dauerplattform bietet. Die ausgestellten Arbeiten werden sich in ihrer Ästhetik deutlich von weit verbreiteten sexistischen Nacktbildern unterscheiden, ja sollen von der Konzeption her eine Art Gegenpol zur Flut von verzerrender, sexuell motivierter Nacktheit bilden.
Zielgruppen der Ausstellung werden (wie bisher schon in den Galerie-Ausstellungen) auch gymnasiale Schülergruppen sein. Dafür sollen Kunstgespräche angeboten werden.
In vier Räumen des Kellers einer Villa im Preußischen Viertel präsentieren ständig ca. zehn Fotokünstler eine Auswahl ihrer Arbeiten. Dieser Ausstellungsplatz bietet dem Genre „Akt in der Fotokunst“, dessen Ästhetik, Trends und Strömungen, eine ständige Plattform. Durch den Austausch von Exponaten und Künstlern erfolgt eine fließende Anpassung an aktuelle Tendenzen dieses Kunstsektors.

Hot-pants, 2012 (self-portrait from series ‘A house is not a home’)

Die Eröffnungs-Ausstellung präsentiert Exponate von folgenden Fotokünstlern*innen:
HJIMvanGasteren/Lilith, Niederlande; Klaus Ender, Günter Rössler, Werner Lieberknecht, Marc Antonio, Mario Palitzsch;
Andreas Maria Kahn, Markus Lokai, Mark Kessler, Günter Wünsche, Thoralf Möhlis – allesamt Deutschland
Radeberger Straße 15; 01099 Dresden – Tel.: 0162 682 93 79 / (0351) 803 90 31 – www.kunstkeller-dresden.de
Mo 11-18 Uhr; Di 15-21 Uhr; Do 15-18 Uhr, Sa 11-15 Uhr; Feiertags geschlossen
Straßenbahn 11 bis HS Diakonissen-Krankenhaus

Er wordt van me verwacht dat ik de wijste ben, maar ze behandelen mij als de domste.
(Zelfportret uit de serie ‘Silence: Never ever try to shut me up again’)

To which category my self-portraits belong do you think?
Shop Der Greif Online Issue 12
Issue 12 in which my work will be featured is now available for preorder!
As guest editors of issue 12 of DER GREIF, Adam Broomberg and Oliver Chanarin sent out a call for images that are too private, too quiet, too violent, too political, too subversive or too explicit to share online. They received an avalanche of submissions. Faced with a daunting task of editing the material they turned to a disgruntled former facebook employee who will remain anonymous. Read more below.

Vandaag ben ik in het net
Bij mijn schoonmama
Ik maak een pirouette
En zing van ‘tralala’

Mama zegt heel blij
– Met een lach om haar mond –
‘Ze lijkt precies op mij!’
En ik draai nog eens rond

Wie hier blijft staan, kijk ik aan.

 
Ontwerp jouw aluminium foto hier
 

Een bevalling is als een bevrijding. Loslaten lukt desalniettemin nooit echt. Hoeft ook niet. De juiste dosering moederliefde is niet eenvoudig. Te veel, te weinig, voldoende…. Het blijft mensenwerk.

Bieden kan t/m 9 mei a.s. op een foto in museumkwaliteit met daarop Risja Steeghs en haar moeder El Steeghs met de titel: ‘Loving caretaker’. Risja werd grotendeels door haar ouders verzorgd toen ze leed aan de ziekte van Lyme. Dit liefdevolle proces werd door mij in de vorm van foto’s vastgelegd. Er ontstonden een reizende tentoonstelling en een boek: ‘Risja, a story by Lilith’. Een stichting werd opgericht om geld in te zamelen voor meer en beter onderzoek naar de ziekte van Lyme o.a. door middel van verkoop van dit boek. Inmiddels is deze stichting opgeheven. De tentoonstellingsfoto’s doe ik van de hand. Een soort bevrijding voor mij van dit project waarin ik misschien wel té intensief ben opgegaan. Ook daar was de juiste dosering lastig voor iemand die graag en veel geeft.

Afm. foto 60×90 cm, kwaliteit Diasec, voorzien van ophangrails aan achterzijde. Ophalen in Amstelveen. Of elders in overleg. Bieden kan via mijn e-mailadres info@hjimvangasteren.eu

Loving caretaker

Drie van mijn zelfportretten werden onlangs genomineerd bij de 12th International Color Awards en wel ‘Doing the laundry’ in de categorie Fine Art, ‘Libertad’ in de categorie Nude en ‘Fishy’ heel verrassend in de categorie Abstract. Ik had ‘Fishy’ ingediend bij de categorie Portret, maar de organisatie vond hoofd-met-vis-in-zak blijkbaar abstract. Een vierde inzending heeft niets gemaakt, terwijl ik die foto steengoed vind. Een Griekse kunstverzamelaar ook, want die heeft hem onlangs aan zijn collectie toegevoegd en een eerste exemplaar ervan zit al jarenlang in de bedrijfscollectie van A.S.R.-verzekeringen.

Ik houd niet van wedstrijden. Waarom doe ik dan mee? Ik hoop op PR en bijgevolg naamsbekendheid, want die heb je als kunstenaar nodig om werk te kunnen verkopen. Een wedstrijd is een soort van etalage. En ook omdat mensen soms ervan overtuigd willen worden dat iets kunst is alvorens ze tot aankoop overgaan. Een opleiding wil wel eens helpen. Als je zegt dat je de kunstacademie hebt gedaan, denken ze vaak dat je een ‘echte’ kunstenaar bent, terwijl dat niet zo hoeft te zijn. Als je een fotovakopleiding hebt afgerond, wordt verondersteld dat je een ‘echte’ fotograaf bent en dat hoeft evenmin zo te zijn. Als je prijzen wint, dan krijgt jouw werk erkenning en is men eerder geneigd te denken dat aankoop ervan wel een verantwoorde investering in kunst zal zijn. Er komt behoorlijk wat psychologie bij kijken.

Ik ontbeer elke opleiding op kunst- dan wel fotografiegebied. Een extra reden dus om incidenteel aan een wedstrijd mee te doen. Ik weet dat talent van binnen zit. Dit kun je niet leren. Je kunt op een opleiding wel technieken leren om je creativiteit om te zetten in iets tastbaars. Als je gedreven bent en over doorzettingsvermogen beschikt, kun je een heleboel leren door goed te kijken naar wat ontstaat als je iets maakt. Zelfs zonder opleiding.

De uitslag van een fotografiewedstrijd houdt voor mij zelden of nooit een waardeoordeel in, want ik ben ervan overtuigd dat objectief waarnemen onmogelijk is. Als ik win, voel ik me desondanks anders dan wanneer ik verlies. Daar ben ik heel eerlijk in.

Volgens promovenda Maartje de Jong van de Universiteit Utrecht is het onmogelijk om een objectief beeld van de werkelijkheid te vormen. Ze kwam onder meer tot die conclusie door metingen te verrichten via elektrodes binnen in de schedel van mensen. In sensorische hersengebieden wordt nieuwe informatie van je ogen namelijk verwerkt, en meteen gecombineerd met bestaande informatie. “Tijdens dit proces is er veel rivaliteit tussen hersencellen. Welke cellen winnen, hangt af van wat je ogen registreren, maar ook van informatie die al in je brein zit. Die combinatie bepaalt uiteindelijk jouw perceptie”, aldus De Jong. In de sensorische gebieden waar verwerkt wordt wat je ziet, is een constant gevecht gaande tussen hersencellen. En ze maken zonder inmenging van andere hersengebieden uit welke interpretatie als winnaar uit de bus komt. Wat je waarneemt is dus nooit 1-op-1 wat je ogen je vertellen. (Bron: Proefschrift Maartje de Jong: Neural mechanisms underlying temporal modulation of visual perception.)

Dit is een technische uitleg. Kunst heeft bovendien alles met gevoel te maken. Er wordt niet voor niets gezegd ‘schoonheid is in het oog van toeschouwer’. Aan dat oog zijn hersenen, geheugen, ervaring, gevoel, remmingen, levenswijsheid enzovoorts gekoppeld. In mijn beleving bestaat er geen objectieve jury. Als we naar iets kijken en dit beoordelen, speelt ons verleden mee. Per dag, per gemoedsstemming, kan een oordeel verschillen.

Ik ben dankbaar voor elke nominatie en prijs die ik ontving. Ooit zijn mijn werk en ik daardoor voor het eerst in de krant verschenen (nog steeds veel dank aan Peter Janssen DDL). Dit had een sneeuwbaleffect waaruit veel goeds is voortgekomen. Maar nominaties en prijzen vertellen me doorgaans niet of iets goed of slecht is. Ik vond ooit een songfestivalliedje erg goed en het kreeg niet één stem. Ik bleef het desondanks een top-lied vinden.

Bedenk dat wedstrijdorganisaties vaak de grote winnaars zijn. Bijna elke deelname kost geld. Een etaleur moet je echter ook betalen, vandaar dat ik er zo nu en dan in investeer.

Luister naar je buikgevoel als je naar kunst kijkt. Oordeel zelf. Anderen hoeven je niet te vertellen of iets goed is, want een werk moet je raken. Dan weet je genoeg. Dat is de kunst.

\

Geen idee welk zelfportret ik zal posten om te laten merken dat ik weet dat het vandaag internationale vrouwendag is. Met elk zelfportret dat ik maak vier ik immers mijn vrouw-zijn. Zelfs elke dag vier ik mijn vrouw-zijn. Sterker nog, ook op de dagen dat ik er alleen voor stond als moeder vierde ik mijn vrouw-zijn; mijn vrouwelijke én mannelijke krachten gebundeld in één mens, door twee X-chromosomen toevallig een vrouw.
Het is eigenlijk vreemd dat internationale vrouwendag bestaat. We zijn van ver gekomen, maar hebben nog een lang weg te gaan voordat we vrouwendag kunnen schrappen. Het zal nog een tijd duren voor we het als vanzelfsprekend beschouwen dat we allemaal gelijkwaardige mensen zijn.
Tot die dag blijf ik aandacht schenken aan internationale vrouwendag en herdenk ik de heldinnen die zich op uitzonderlijke wijze hebben ingezet voor de rechten van de vrouw, voor gelijkheid, voor hun medemens. Maar ik herdenk ook de helden die hiervoor hebben gestreden, want die mogen we net zo min vergeten.
Zolang het nodig is, zolang gelijkheid nog niet is bereikt, vier ik op 8 maart mijn vrouw-zijn nadrukkelijker dan op alle andere dagen van het jaar.
Wees solidair, vier samen.

‘With you I am born again’ (Baby watch, self-portrait)

Ik wou een stuk schrijven over het misbruik van #metoo, maar het lukt me niet. Ik vind het misbruik van #metoo uitermate vermoeiend.

In de rij van hongerige wachtenden voor de deur van een restaurant werd mijn man luidkeels beschuldigd door een jonge vrouw. Waarvan? Dat hij zich opzettelijk tegen haar aandrukte. Iedereen van ons gezelschap had gezien dat er geen contact tussen hem en haar of tussen hun beider dikke winterjassen had plaatsgevonden. (En waarom zou hij zich tegen een hysterica aandrukken als hij mijn liefdevol goddelijk lijf onbeperkt ter beschikking heeft?) Toen hij zei dat ze niet goed wijs was, wilde haar vriend met hem op de vuist. Een echte hashtag-metoo-ridder.

Als ervaringsdeskundige, want
• tweemaal aangerand/verkracht – penetratie met een vinger is verkrachting –
• in mijn nek gebeten/gekust
• vreemde mannenhand tussen mijn benen in een groot gezelschap in de openbare ruimte
• ontelbare klopjes op mijn kont van ‘amicale’ mannen
• seksueel getinte opmerkingen/scheldwoorden die naar mijn hoofd werden geslingerd
• enzovoorts,
alsook moeder van een verkrachte dochter, weet ik heus wel wanneer er over grenzen wordt heengegaan en dat was duidelijk niet het geval voor de deur van het restaurant. Er was he-le-maal niets aan de hand.

De discussie over machtsongelijkheid, seksuele intimidatie en misbruik is belangrijk. #metoo is belangrijk. Maar er zijn blijkbaar mensen die zich graag onterecht als weerloos slachtoffer manifesteren. Er wordt een hulpeloos mens geschapen. Zij verzieken het voor de echte slachtoffers.

Willen ze daarmee onmiddellijk ophouden?

De aandacht moet uitgaan naar slachtoffers die soms voor hun leven zijn getekend. We moeten ons met z’n allen sterk maken voor hen. En de (machts)misbruikers moeten worden gestraft en gestopt.

Dank u.

No more drama

Gisteren ging ‘Alleen van jou’ door Het Goede Doel in première. Ik maakte de clip. De single is afkomstig van het album ‘Overwerk’. Je kunt het album kopen via de grotere online webwinkels.
Denk hierbij aan: Bol.com Overwerk

Dank aan allen die zichzelf, hun locatie, hun talent, hun huisdier, hun props spontaan beschikbaar stelden. In willekeurige volgorde: Henk Temming, Frank Hölsgens, Geerthe Timmermans, Gioya Timmermans, Mien Geerlings, Service Bioscoop Luxor Reuver, Wesley Beek, Hans Tunnissen, familie Frietman

Mijn schip is binnen, lees maar: De Volkskrant, Hoogste veilingopbrengst ooit voor doeken van Hopper en De Kooning

Tjap-tjoy (self-portrait)

Chop Suey uit 1929 van Edward Hopper. Beeld AFP

Christie’s hamerde woensdag in één veilig 318 miljoen dollar af.

Michiel Kruijt 14 november 2018, 17:08

Het blijft deze week records ­regenen bij veilingen van ­moderne kunst in New York. Nadat dinsdag bij Sotheby’s een ­Magritte voor een recordprijs was weggegaan, noteerde concurrent Christie’s woensdag twee keer de hoogste veilingopbrengst ooit voor een kunstenaar. Het schilderij Chop Suey uit 1929 van Edward Hopper (1882-1967) werd verkocht voor 91.875.000 dollar (81,5 miljoen euro) inclusief opgeld. Het vorige record voor een werk van zijn hand stond op 40,4 miljoen dollar en werd in 2013 behaald.

Woman as Landscape van Willem de Kooning (1904-1997) ging op dezelfde veiling weg voor 68.937.500 dollar (61 miljoen euro). Dat is een veilingrecord voor een werk van de in Rotterdam geboren kunstenaar; twee jaar geleden was er 66,3 miljoen dollar ­betaald voor zijn doek Untitled XXV uit 1977. Eerder zijn twee werken van De Kooning onderhands verhandeld, waarbij veel hogere bedragen zouden zijn betaald: 137,5 miljoen dollar (in 2006) en 300 miljoen dollar (in 2015).

De veiling van Christie’s bracht woensdag in totaal bijna 318 miljoen dollar op. Onder de hamer kwam het eerste deel van de collectie van ­Barney A. Ebsworth, een in april dit jaar overleden kunstverzamelaar die een fortuin had verdiend met de verkoop van luxe groepsreizen en cruises. Hij was bestuurslid van meerdere gerenommeerde musea in de VS.

Ebsworth was kunst gaan bestuderen na een bezoek aan het Louvre in 1957. Hij wilde aanvankelijk 17de-eeuwse Hollandse meesters gaan verzamelen, maar ­ontdekte na een bezichtiging van een privécollectie dat hij de concurrentie niet aankon. Een Amerikaanse museumdirecteur suggereerde hem impressionisten te verzamelen, of werken van buitenlandse schilders in ­Parijs als ­Picasso, Chagall en ­Modigliani.

Dat voorstel wees Ebsworth af omdat die werken te duur voor hem waren, schreef hij openhartig in zijn auto­biografie. ‘Toen stelde hij Amerikaans impressionisme voor en ik zei: Wat is dat? Op de een of andere manier kwamen we bij Amerikaans modernisme terecht en zo is het begonnen voor mij.’ Zijn collectie is in meerdere Amerikaanse musea te zien geweest.

De komende dagen komen er mogelijk nog een paar nieuwe werken onder de hamer die records zouden kunnen vestigen. Donderdagochtend vroeg Nederlandse tijd veilt Sotheby’s een groot schilderij van Jean-Michel Basquiat. Vorig jaar werd een werk van hem verkocht voor 110,5 miljoen dollar. Vrijdag staat bij Christie’s de ­veiling gepland van ­Portrait of an Artist (Pool with Two Figures) van de Britse schilder David Hock­ney. Dat gaat ­mogelijk het record breken van duurst geveilde werk van een levende kunstenaar.

Forgot to mention my recent awards and nominations.
There they come.

IPA 2018 Honorable Mention, categories Fine Art, Portrait.

Series ‘Bit Player’: ‘Chef de Cuisine’

Part of this series ‘Bit Player’ is for example my self-portrait ‘Chef de Cuisine’ with dear friend and Chef Youp Kilkens. Click here for his Instagram. But there are many other self-portraits e.g. ‘Butcher’, ‘Baker’, ‘Undertaker’ etc. Feel free to see for yourself: IPA 2018 Lilith

And then I got nominated twice for the 13th Black & White Spider Awards.

Category Fine Art with my self-portrait ‘Man Ray’.

Category Nude with my self-portrait ‘Stay Cool’.

Startprijs € 1.995,– (inc. verzending binnen Nederland).

Herinneren jullie nog de AvroTros wedstrijd ‘Krabbé zoekt Picasso’, waarbij ik dankzij jullie stemmen met mijn zelfportret ‘From blue to white’ in 2017 de publieksprijs won? Er waren ruim 3.000 inzendingen. Mijn foto behoorde ook tot de Jury-top-3. De jury van de Picasso-wedstrijd bestond uit Charles Esche (directeur van het Van Abbemuseum), Marko Klomp (kunstenaar en dichter) en Jeroen Krabbé (kunstenaar, regisseur, acteur en presentator van ‘Krabbé zoekt Picasso’). Jeroen Krabbé: “Het niveau lag heel hoog, daar ben ik heel erg blij om.”

Mijn winnend zelfportret ‘From Blue to White’ maakt bovendien sinds jaren onderdeel uit van de museumcollectie van museum van Bommel van Dam in Venlo.

De prijs die ik won: een kunstreis naar Barcelona. Deze werd door het reisbureau in eerste instantie uitgesteld. Ik kon hem daardoor plannen in 2018 en op eigen wijze invullen. Dat heb ik onlangs gedaan. In plaats van met het vliegtuig, ging ik met de auto. Een van de redenen daarvoor was dat ik op de heen- en terugweg zelfportretten in diverse hotels kon schieten voor mijn serie ‘Lonesome hotel’.

Mijn speciaal aanbod voor jullie, degenen aan wie ik de publieksprijs heb te danken: Eén zelfportret ‘From Blue to White’ afgedrukt op Epson hot press natural papier, beeldmaat 18×27 cm, gesigneerd plús 6 gesigneerde zelfportretten uit de serie ‘Lonesome Hotel’ gefotografeerd in hotels in Beaune, Valras-Plage, Barcelona, Figueres, Carcassonne, Orléans, afm. ca. 18×28 cm. Dit totaalpakket bied ik slechts eenmaal in deze samenstelling aan. De 6 zelfportretten zijn tot dusver onbekend.

Op dit collector’s item mag geboden worden t/m woensdag 31 oktober a.s. Startprijs € 1.995,– (inc. verzending binnen Nederland). Bieden kan via sociale media of via mail naar info@hjimvangasteren.eu

De reis naar Barcelona was grandioos en mijn bezoek aan het Picasso-museum bijzonder inspirerend.

Dank jullie wel!

Henriëtte / Lilith

Links: ‘From Blue to white’, rechts: ‘De strijkster’ uit Picasso’s blauwe periode