Blog

‘Skinny Dipping’, mijn gehavend boek met extra verhaal werd verkocht voor € 130,00. Dit is een voorbeeld van hoe ik vaak van iets negatiefs iets positiefs probeer te maken. Soms lukt het, soms niet.
Maar… ik schreef: “Toen ik thuis aangekomen de klep opende viel het op straat. Daardoor kwam de rug ietwat los te zitten. ‘Daar hoor ik thuis’, sprak het boek tot mij. Inderdaad, dacht ik, kunst moet voor iedereen toegankelijk zijn.”
Doordat de prijs voor dit beschadigd boek hoger werd dan voorzien was het niet meer voor iedereen toegankelijk. Een nieuwe ongehavende versie van ‘Skinny Dipping – explicit content’ is echter te koop voor € 49,50. Normaal gesproken bedragen de verzendkosten binnen Nederland € 10,00 (het boek past niet in de brievenbus, vandaar). Deze week neem ik de verzendkosten voor mijn rekening.
Greep je net mis bij de veiling van het gehavende boek, schroom niet een brandnieuw exemplaar bij me te bestellen. Ik stuur het gesigneerde boek zo snel mogelijk naar je toe. En weet je, je krijgt er deze week gratis een set postkaarten (5 stuks) bij.
Dank voor jullie enthousiasme bij de ‘veiling’. Het was een bijzondere ervaring.

Dit boek ‘Skinny dipping’ (preview ) is een boek met een verhaal. Dat is meestal zo bij boeken. Dit boek heeft een extra verhaal. Het heeft gereisd langs galerieën in Knokke. Het boek en ik kregen te horen: Uw werk is prachtig, erg goed, maar:
• Het is niet kuis genoeg voor België (ik heb ook heel kuis werk hoor, bijna saai zo kuis)
• Fotografie is lastig verkoopbaar in Knokke behalve werk van Marc Lagrange (ehm, ja maar die hoeft niet meer naar Lidl)
• De galeriehouder moet affiniteit met het werk hebben (een relatie kan groeien, geef ons een kans)
• Het is te expliciet (terwijl dit werd gezegd bekeek ik in de betreffende galerie werk van Kamagurka voor wie geen taboe veilig is)
• Het bevat te veel foto’s (zie je wel dat ik te dik ben!)
Ik klemde het verguisde en beduimelde boek in mijn zweterige armen en nam het mee naar huis. Tijdens de rit van de Belgische kust naar Nederland lag het in de kofferbak. Toen ik thuis aangekomen de klep opende viel het op straat. Daardoor kwam de rug ietwat los te zitten.
‘Daar hoor ik thuis’, sprak het boek tot mij. Inderdaad, dacht ik, kunst moet voor iedereen toegankelijk zijn. Vandaar dat ik dit boek te koop aanbied tegen louter verzendkosten (ca. 15 euro in Nederland). Mocht je meer willen betalen, voel je vrij!
Het extra verhaal schrijf ik met de hand erin. En wie weet doe ik er nog een setje postkaarten bij. Inschrijven en bieden kan tot woensdag 1 augustus a.s. De hoogste bieder ontvangt dit unieke gehavende boek zo snel mogelijk.
Wie maakt me los? Mail naar info@hjimvangasteren.eu of stuur een pm.
Dank bij voorbaat.

Lilith

‘Fotograaf HJIMvanGasteren / Lilith verkoopt haar leven maand per maand’
Reuver, Nederland: De Nederlandse fotograaf  HJIMvanGasteren (kunstenaarsnaam Lilith), die sinds 2006 indruk maakt met haar zelfportretten, waarbij ze haar eigen leven en de wereld rondom zich poogt te verzoenen in sprekende en intense beelden, pakt uit met een uniek ‘dagboek’-project. 

Foto’s kopen van een fotograaf die je bewondert, dat is altijd al iets heel bijzonders geweest. Maar met de dagboeken van Lilith kan een verzamelaar of een fotoliefhebber een stap verder gaan, en iets unieks in huis halen. En er hoeven niet eens gaten in de muur te worden geboord! 

Geen dag gaat voorbij of Lilith – echte naam HJIMvanGasteren, geb. 09-09-1964 Sevenum, Nederland – is bezig met het dagboek. Ze maakt selfies, zelfportretten en schrijft er met de hand teksten bij – haar belevenissen, emoties en gedachten in woord in beeld. Foto’s maakt ze zowel met haar Lumia telefoon als met haar vertrouwde Nikon camera. De opdrachtgever krijgt het enige exemplaar van het dagboek. De foto’s (13×18 cm) worden vanzelfsprekend afgedrukt op kwaliteitsvol papier; elk dagboek telt ongeveer 180 pagina’s en wordt uiteraard gesigneerd. 

Een kunstenaar moet kunnen leven van zijn/haar kunst en daarom hanteert Lilith met een knipoog een prijs die een maandloon symboliseert, maar daar heb je dus wel iets voor dat niemand anders heeft. Het eerste dagboek maakte ze voor een minimum maandloon van 1.565,00 euro, maar de prijs wordt geregeld opgetrokken. Zo zijn ondertussen de maanden juli/augustus 2018 beschikbaar voor  2.350,00 euro elk. 

“Ik werk zo naar het salaris van Jan Modaal toe. Elk dagboek is sowieso een uniek exemplaar, heel veel foto’s worden nergens anders gepubliceerd en dat maakt er iets exclusief van. En je onderhoudt er een hardwerkende artiest mee voor een maand, dat is toch wel fijn?” zegt Lilith.

Publicaties en collecties:

Lilith publiceerde onder meer de boeken ‘A House Is Not A Home’ en ‘Skinny Dipping’ en werk van haar hand werd aangekocht door onder meer museum Ikob, Eupen (B), museum van Bommel van Dam, Venlo (Nl), Limburgs Museum, Venlo (Nl), gemeentemuseum Jacob van Horne, Weert (Nl), CODA Museum, Apeldoorn (Nl), Zuyderland Ziekenhuis, Heerlen (Nl), Torch Galerie, Amsterdam (Nl), Eduard Planting Galerie, Amsterdam (Nl), Galerie Mi, Bilthoven (Nl), Generali verzekeringsmaatschappij, Diemen (Nl), Galerie vorn und oben, Eupen (B).

Wie geïnteresseerd is in het dagboek van Lilith voor  juli, augustus 2018 of een latere maand, kan contact opnemen via info@hjimvangasteren.eu – meer informatie op haar website www.hjimvangasteren.eu en www.facebook.com/lilith.love

Sociaal wenselijk verplicht lichaamscontact. Man, man, wat heb ik daar moeite mee. In mijn jeugd werd niet zo heel veel gekust. Ik hing liever even bij mijn vader of moeder om de hals, mijn hoofd op hun schouder. Aan mijn moeder heb ik wel gevraagd of ze een andere bh wilde aanschaffen. De puntige cups prikten in mijn lijf (jaren ‘60/’70). Ik werd geacht oma te kussen die lief was maar óók prikte. Met name haar bovenlip en kin. Dat vond ik vies. Ze zat bijna altijd in dezelfde stoel na een uit de hand gelopen lobotomie. Ik zie haar zo voor me. Een goed mens. Toch wilde ik haar niet kussen.

Op internet zocht en vond ik allerlei informatie over ‘social kissing’. Bijvoorbeeld dat het begroetingsritueel aan plaats, stand en tijd is gebonden en telkens verandert. Waar ik vandaan kom wordt doorgaans driemaal gezoend, áls er wordt gezoend. In ‘Holland’  – zoals wij Limburgers een groot gebied boven de Moerdijk plegen te noemen – deelt men vaak slechts twee kussen uit, soms een. De ene keer wordt daarbij de hand uitgestoken, de andere keer pakt men elkaar bij de schouders vast. In enkele gevallen botst men met de neuzen tegen elkaar, want de een wil één, twee keer en de ander drie keer of de een begint links en de ander rechts.  Wat die handdruk betreft valt er ook heel wat te filosoferen. Een slappe, stevige, dubbele, holle, klamme, vingertoppige… Wat is de betekenis daarvan? Het schijnt dat handdrukken eveneens gebonden zijn aan landen, tijden, rangen en standen. Maar dat komt later wel een keer aan de orde.

Lichamelijke integriteit. Ik wil zelf beslissen wat met mijn lichaam gebeurt. Ik wil me niet verplicht voelen iemand te kussen. Zo ben ik niet opgevoed. Extra vervelend is bovendien dat vaak (onjuiste) conclusies worden verbonden aan dit sociaal wenselijk verplicht lichaamscontact. Er zijn dagen waarop ik weiger sociaal te kussen, bijvoorbeeld na een broodje tonijn met rode ui of nadat ik de liefde heb bedreven en mijn aura misschien nog na-smeult. Of als ik niet lekker in mijn vel zit en geen behoefte heb aan lichamelijk contact. Het hoeft niet aan de ander te liggen. Dat kan natuurlijk in sommige gevallen wél een reden zijn, dat ik iemand niet mag of dat ik op mijn hoede ben, maar ik neem de volledige verantwoordelijkheid op me: ik wil me niet verplicht voelen iemand te kussen. Ik houd niet van dwang.

Ohoh, de handkus waarbij volgens de etiquette de lippen de hand niet mogen raken. Ik ril ervan, want meestal lebbert men de hand wél af. En dan is er nog de man die werkte voor een subsidieverstrekker. Ik probeerde subsidie te genereren voor een goed doel. Eerst kuste hij me bij begroeting op beide wangen, vervolgens wilde hij zijn lebberlippen op mijn mond drukken. Wat doe ik dan? Laat ik dit gebeuren? Weet je wel, met de subsidie voor het goede doel in mijn achterhoofd? Ik weigerde nadat hij me de eerste keer ermee had overrompeld. Desondanks werd later in zijn werkomgeving geïnsinueerd dat ik met hem naar bed was geweest. Hondsirritant. Misschien heeft hij dit gerucht zelf verspreid na mijn weigering, wie zal het zeggen?

En dan nog mensen met smetvrees. Ik heb met hen te doen, fobieën kunnen het leven tot een hel maken. Alle begrip mijnerzijds. Ze gedragen zich er echter vaak egoïstisch door. Bijvoorbeeld wanneer ze hun bos haar naar je toekeren, omdat ze vrezen voor lippen op hun wang en jijzelf daardoor in een kapsel hapt. Een mens hoeft geen smetvrees te hebben om dat vies te vinden.

Daarom heb ik me een tijd geleden voorgenomen alleen nog te zoenen als ik dit zelf wil en niet meer omdat men dit van mij verwacht. En natuurlijk alleen als het ‘slachtoffer’ gekust wil worden. Ik wil mezelf niet opdringen.

Gisteren liep ik door mijn woonplaats en kwam allerlei mensen tegen die ik lange tijd niet had gezien. Een voormalige buurvrouw bijvoorbeeld. Ik heb haar stevig omhelsd. Ik was helemaal hyper door het weldadig bad van Limburgse liefde waarin ik werd ondergedompeld. Ik voelde me geliefd. Toch voelde ik niet de behoefte iedereen te kussen. Zelfs toen niet.

Wees niet zo ijdel te denken dat het om jou gaat als ik je niet kus. Nee, je bent slechts een van de velen die ik niet (meer) kus. Voel je beledigd noch gekwetst. En tot degenen die mij eigenlijk niet willen zoenen zeg ik: ‘Doe het alstublieft niet’. Ik vind het namelijk ontzettend vervelend onoprechte kussen in ontvangst te nemen. Kwel jezelf en mij niet. Voel je vrij voor jezelf te kiezen en jouw lichamelijke integriteit te bewaken. Dat is jouw goed recht en dat ben je bovendien aan jezelf verplicht. Weg met de verplichte nepkus.

Ik fotografeer omdat ik soms geen woorden kan vinden voor wat ik voel of zie. Beeldtaal en lichaamstaal liggen me doorgaans beter dan het geschreven woord. Sommige momenten zijn te fragiel, te teder om in woorden te vangen.

Afgelopen week ontmoetten mijn 95-jarige vader en mijn 95-jarige schoonmoeder elkaar voor het eerst. Schoonmoeder had daarvoor samen met ons een autoreis van twee uur ondernomen. Mijn vader komt zijn appartement niet meer uit. Hij is afgelopen jaar in een rolstoel beland, hetgeen het voor hem ingewikkeld maakt om op stap te gaan. En hij voelt de behoefte niet. Hij is content in zijn eigen huis met zijn eigen gedachten. Soms in het zonnetje voor de deur.

Ik zat erbij, luisterde naar hun wijze woorden en had alles wel willen filmen zodat niets van dit kostbaars verloren zou gaan. Van de andere kant vind ik het niet nodig alles vast te leggen. Het kan ook heel fijn zijn ervaringen in het hart te bewaren.

Er hing iets bijzonders in de lucht. Ik kan de juiste woorden niet vinden om het te omschrijven. Het was een allesomvattend gevoel. Volgens mij is datgene wat ik voelde dát waar het in ons mensenleven om draait.

Mijn vader is vierentwintig jaar weduwnaar. Mijn schoonmoeder is sinds vijf weken weduwe. Mijn vader zei: ‘Het slijt nooit en het slijt wel.’ Een contradictie maar volgens mij beide o zo waar. Ze knikte instemmend.

Hij zei ook: ‘Mijn deur staat altijd open voor mensen die een praatje willen maken, maar ze komen niet meer.’

Er zijn weinig leeftijdgenoten nog in leven. Steeds minder mensen lopen binnen, maar vandaag was er dus wél eentje op bezoek.

Mijn tante die iets jonger is dan hen beiden kwam ook nog langs. Met z’n drieën hebben ze gelachen. De een is geestelijk leniger dan de ander die vervolgens fysiek fitter is. Maar dat gaf niet. Er was verbondenheid, ondanks gehoorapparaten, rollators enzovoorts (of juist dankzij?). Die verbondenheid was zelfs in stiltemomenten bijna tastbaar.

Toen ik dit aan een vriend probeerde uit te leggen reikte hij me het woord ‘agape’ aan.

Wikipedia: Agape (Grieks: ἀγάπη) is een Grieks woord, dat in het Nederlands vaak vertaald wordt met ‘liefde‘. Dit wordt vaak gezien als een verarming van het woord in zijn volledige betekenis. Met a’ga·pe wordt een door beginselen geleide of beheerste liefde bedoeld. Ze kan al dan niet genegenheid en warme gevoelens inhouden. Deze liefde richt zich op de behoeften van de ander, zoekt wat het beste voor de ander is en laat de ander de vrije keus om die liefde te beantwoorden of niet.

Zie je, zelfs het woord ‘liefde’  dekt de lading niet. Het was nog zoveel meer en dat voelde ik. Wat een rijkdom dat ik dit heb mogen ervaren.

Juni nadert met rasse schreden.

Voor wie mag ik mijn junidagboek maken? Ik maak dan een uniek dagboek voor je. Speciaal voor jou maak ik zelfportretten, selfies, foto’s en schrijf teksten. Foto’s met mijn Nikon camera alsook met mijn Lumia telefoon. Van dit dagboek zal slechts één exemplaar verschijnen. De foto’s worden afgedrukt op mooi fotopapier, afm. 13×18 cm. De teksten schrijf ik met de hand. In totaal ca. 180 pagina’s (ca. 80 fotoafdrukken, waaronder ook collages). Het boek wordt vanzelfsprekend gesigneerd.
Hoeveel ‘salaris’ vraag ik? Het eerste dagboek maakte ik in september 2017 tegen minimum ‘maandloon’ en wel een bedrag van € 1.565,40, inc. btw.  Zo werk ik naar het salaris van Jan Modaal toe. Het junidagboek kost euro 2.350,– inc. 6% btw. Mocht je willen intekenen voor het dagboek van juni 2018 schroom niet en mail naar: info@hjimvangasteren.eu
Elk dagboek is sowieso een uniek exemplaar, heel veel foto’s worden nergens anders gepubliceerd en dat maakt er iets exclusief van. En je onderhoudt er een hardwerkende artiest mee voor een maand, dat is toch wel fijn?

Met twee van mijn drie kinderen op een kleedje in de zon

Misschien denken jullie dat ik nog steeds op een kleedje in de zon lig? Niets is minder waar. Ik ben hard aan het werk aan mijn aprildagboek waarvoor ik nog geen opdrachtgever heb gevonden. Desalniettemin ben ik zeer geïnspireerd. Wil je delen in mijn zielenroerselen in de vorm van woord en beeld? Mail me dan gerust: info@hjimvangasteren.eu Het aprildagboek kost € 2.250,– inc. btw. Ik zou mijn dagboek ‘In bed met Lilith’ kunnen noemen, maar dat vind ik weinig origineel. Het geeft wel aan hoe dicht ik een opdrachtgever op mijn huid laat komen. Ik maak een uniek dagboek bestaande uit zelfportretten, selfies en teksten. Bedenk dat je iets unieks van me koopt, dat de tand des tijds zeker zal doorstaan en steeds exclusiever wordt. Maar bedenk ook dat je een hardwerkende kunstenaar helpt in zijn levensonderhoud te voorzien.

Met een druk op de knop ‘make my day’ hieronder kun je me financieel steunen met een bedrag naar keuze.

Zondag 15 april om 15.00 u opent mijn expo ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ bij Grand Cafe Staccato​ in Tegelen. Iedereen is van harte welkom. Zelf ben ik die dag natuurlijk aanwezig. Mocht je een gesigneerd boek willen kopen dan kan dat (pinnen niet mogelijk). De foto’s blijven te zien tot ca. begin juli 2018.

Waiting on the bus, 2010 (self-portrait)

Vraag: Vanaf 15 april exposeer je bij Grand café Staccato in Tegelen. Veel mensen zullen zich afvragen waarom juist daar?
Lilith: Vind je dat vreemd omdat je grotere exposities van me gewend bent in musea en galerieën wereldwijd? Dat kan ik me voorstellen. In 2009 hield ik mijn eerste expositie van zelfportretten bij Staccato. Ik twijfelde of ik het zou doen toen ik ervoor werd gevraagd. Museum van Bommel van Dam (Venlo) kwam net in die tijd in aanraking met mijn werk en heeft deze expositie gesteund. Dat voelde goed. Uit nostalgische overwegingen en loyaliteit naar Theo Anema –eigenaar- exposeer ik nu weer daar. Mensen die goed voor me zijn (geweest) vergeet ik niet, dus toen hij me vroeg zei ik opnieuw: ‘Ja.’ Wat ik heel belangrijk vind is dat kunst benaderbaar moet zijn. Sommige mensen vinden de drempel van museum of galerie te hoog. Daarom exposeer ik vaker in openbare ruimten.

Vraag: Wat bedoel je met de titel: ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet.’
Lilith: Klinkt als een kinderspelletje, of niet? (Ze lacht.) De titel die ik in eerste instantie in mijn hoofd had is: ‘Appeltje, eitje… knor’.

Vraag: Leg uit!
Lilith: Iedereen kijkt vanuit zijn eigen beleving en dus met zijn eigen achtergrond naar kunst. Kinderen kijken meestal onbevangen naar mijn werk. Ze moeten er vaak om lachen. Op de zelfportretten die nu al ruim een week bij Staccato buiten hangen sta ik natuurlijk zelf. Op de ene met appels (voor mijn kruis), op de andere met gebakken eieren (op mijn borsten) en op de derde met een varkenshoofd (naast me op tafel). Oftewel: Appeltje, eitje… knor’. Iedereen ziet wat die wil zien. En dat is wat Theo en ik met deze tentoonstelling beogen. We willen graag meer diepgang in kroegpraat brengen. Door mensen met mijn kunst te confronteren – terwijl ze er misschien niet op voorbereid zijn – krijg je ineens andere gesprekken. De een kijkt naar mijn lichaam, naar die ene blote tepel, maar de ander ziet misschien het varkenshoofd en legt de link tussen dieren- en mensenvlees en vraagt zich af wat ik daarmee bedoel. Er zullen ongetwijfeld voor- en tegenstanders van mijn werk zijn, waardoor heel interessante gesprekken kunnen ontstaan. Althans, dat hopen we.

Vraag: Welk soort reacties krijg je op jouw foto’s?
Ik heb al vaker de grap gehoord: ‘Dat heeft niet veel om het lijf’, waarbij ze dus verwijzen naar mijn blote lichaam, maar weet je dat ik op meer van mijn zelfportretten mét kleding dan zonder kleding sta afgebeeld? Dus die opmerking zegt wat mij betreft alles over degene die hem maakt, de beschouwer. Over zijn remmingen, over zijn openheid enzovoorts. In mijn zelfportretten zit niet alleen humor waar men het regelmatig over heeft, maar vaak slechts een suggestie van bloot en dat is mijn spel met de kijker. Ik wil provoceren, prikkelen, en zodoende proberen mensen te laten nadenken over zaken die vanzelfsprekend lijken, maar die het vaak niet zijn. Ik vind dat kunst iets moet losmaken bij mensen en daarvoor mag het best schuren.

Maarre…. ik krijg veel lof, voornamelijk van vrouwen, terwijl vaak wordt gedacht dat ik met mijn zelfportretten een mannelijke doelgroep in het hoofd heb. Niets is minder waar. Ik werk vanuit mijn vrouwelijkheid, want ik ben nu eenmaal een vrouw. Veel vrouwen bewonderen mij om mijn moed. Dat schrijven ze naar mij. Ze zouden zelf ook wel een statement willen maken, maar durven dat niet en zijn dus blij dat een collega-vrouw dit voor hen doet. Zelf zie ik het niet als een kwestie van moed. Ik doe gewoon mijn ding, in mijn eentje, niemand die zegt wat ik moet doen, niemand die toekijkt. Ik heb alle vrijheid.

Vraag: Dus je werkt alleen. Is dat moeilijk?
Lilith: In het begin werd ik boos als men veronderstelde dat ik mijn zelfportretten niet zelf had gemaakt. Dat ik hulp gehad zou hebben. Later heb ik dat in mijn hoofd weten om te draaien, waardoor de uitgesproken twijfel eigenlijk een heel groot compliment werd. Mensen vonden mijn foto’s zó goed dat ze zich niet konden voorstellen dat ik alles alleen deed. Idee, achtergrond, attributen, licht, make-up, styling…. alles doe ik zelf tot en met de druk op de knop van de afstandsbediening. Het zouden voor mij geen zelfportretten zijn als iemand anders dan ikzelf de camera bediende.

Vraag: Zou je met een model eenzelfde resultaat kunnen bereiken?
Ik schreef afgelopen week een blog op mijn website met de titel ‘Voor mij geen Hashtag-MeToo. Ik ben vrij.’ Voor mij is het essentieel dat ik zelf de regie heb, dat ikzelf op de foto sta want ik vertel mijn levensverhaal. Mijn zelfportretten zijn mijn dagboek. Ik zou niet weten hoe ik mijn emoties aan een model zou kunnen overbrengen waardoor ze kan uitdrukken wat ik bedoel.  Ik heb van alles meegemaakt in dit leven. Misbruik. Op diverse manieren. Zeer ernstig zelfs. Ik ben geen weerloos slachtoffer, want mijn fotografie is mijn antwoord, mijn revanche. Als een fotograaf zou voorstellen: ‘Zeg, ga eens liggen op tafel met een varkenskop naast je,’ dan zou ik hem de middelvinger geven. Nu ik alles in mijn eentje doe kruip ik ontelbare keren op en af de tafel om op het display van de camera te controleren wat ik heb gedaan. Voor mezelf span ik mijn kuiten extra aan, zodat ik daarna twee dagen lang met kramp rond loop. Voor mezelf druk ik mijn heupen iets meer omhoog. Voor mezelf leg ik mijn vingers verleidelijk net niet in mijn kruis. Ik ben een vrije geest in een vrij lichaam, ook al probeert men soms ongevraagd en ongewenst beslag op mij te leggen.

Voor mij geen hashtag-MeToo. Zelfportretten. Autonomie. Ik loop geen gevaar, want ik heb de regie over mijn leven en daardoor over mijn kunst. Ik ben vrij.

Geheel in stijl met Pasen is mijn zelfportret ‘Sunny Side Up’ nu al te zien langs de weg (Grotestraat 82) bij Grand Cafe Staccato in Tegelen. Zelfs als het café gesloten is. Mooie paasdagen gewenst! (Opening expo ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ zondag 15 april a.s. om 15.00 uur).

Kennen jullie mijn donatepagina al? Met één druk op de knop kun je via paypal een donatie doen (thee, wodka, pizza of meer) om mij als kunstenaar te steunen in mijn werk en dus automatisch in mijn levensonderhoud. Zodat ik je regelmatig kan blijven verrassen met mooie plaatjes en praatjes. https://www.hjimvangasteren.eu/make-my-day/
Is paypal te ingewikkeld? Mijn bankrekeningnummer staat er ook bij. Veel dank!

Er is nog ruimte om in te schrijven voor mijn dagboeken van april en mei 2018. Sommige ‘opdrachtgevers’ vinden het een briljant idee en kopen er twee! Ik zou mijn dagboek ‘In bed met Lilith’ kunnen noemen, maar dat vind ik weinig origineel. Het geeft wel aan hoe dicht ik een opdrachtgever op mijn huid laat komen. Ik maak een uniek dagboek bestaande uit zelfportretten, selfies en teksten. Ik deel al mijn emoties in woord en beeld. Foto’s met mijn Nikon camera alsook met mijn Lumia telefoon. Van dit dagboek zal slechts één exemplaar verschijnen. De foto’s worden afgedrukt op mooi fotopapier, afm. 13×18 cm. De teksten schrijf ik met de hand. In totaal ca. 185 pagina’s. Het boek wordt vanzelfsprekend gesigneerd.
Hoeveel ‘salaris’ vraag ik? Het eerste dagboek maakte ik tegen minimum ‘maandloon’ en wel een bedrag van € 1.565,40, inc. btw. Inmiddels zijn de maanden september/oktober/november/december 2017 en januari/februari/maart 2018 vergeven. Zo werk ik naar het salaris van Jan Modaal toe. Het aprildagboek kost euro 2.250,– inc. 6% btw. Mocht je willen intekenen voor het dagboek van april 2018 schroom niet en mail naar: info@hjimvangasteren.eu Als je nu al durft in te tekenen voor mei krijg je het voor dezelfde prijs € 2.250,– inc. 6% btw. Wacht niet te lang, want ze worden telkens een beetje duurder. Bedenk dat je iets unieks van me koopt, dat de tand des tijds zeker zal doorstaan en steeds exclusiever wordt. Maar bedenk ook dat je een hardwerkende kunstenaar helpt in zijn levensonderhoud te voorzien.

Ik kan natuurlijk bijna oneindig blijven doorgaan met mijn zelfportretten op postzegels. Dit is voorlopig echter de laatste. ‘Bunny in the tub’. Ook leuk op een verjaardagskaart voor een jarig kindje. Die peuk in mijn mond valt bijna niet op 😉 
Een vel van 10 postzegels (nr 1) met daarop mijn zelfportret ‘Bunny in the tub’: € 29,50 (inc. verzending binnen Nederland). Ik kan het aan de voor-/achterzijde signeren als je dat graag hebt. 
Vind dat je dat nog niet genoeg dan kun je dit vel postzegels complementeren met een originele door mij gesigneerde afdruk van ‘Bunny in the tub’ afm. 18×27 cm afgedrukt op mooi fotopapier voor een totaalbedrag van € 295,– (inc. verzending binnen Nederland).
Zo’n vel ziet ook goed uit in een lijstje aan de wand.
Mail naar: info@hjimvangasteren.eu

Had ik al verteld dat je kunt intekenen voor mijn aprildagboek? Maart is inmiddels al een tijdje verkocht. Sommige ‘opdrachtgevers’ vinden het een briljant idee en kopen er twee! Ik maak dan een uniek dagboek voor je en maak jou een maand lang deelgenoot van mijn belevenissen, emoties en gedachten. Speciaal voor jou maak ik zelfportretten, selfies en schrijf teksten. Foto’s met mijn Nikon camera alsook met mijn Lumia telefoon. Van dit dagboek zal slechts één exemplaar verschijnen. De foto’s worden afgedrukt op mooi fotopapier, afm. 13×18 cm. De teksten schrijf ik met de hand. In totaal ca. 185 pagina’s. Het boek wordt vanzelfsprekend gesigneerd.
Hoeveel ‘salaris’ vraag ik? Het eerste dagboek maakte ik tegen minimum ‘maandloon’ en wel een bedrag van € 1.565,40, inc. btw. Inmiddels zijn de maanden september/oktober/november/december 2017 en januari/februari/maart 2018 vergeven. Zo werk ik naar het salaris van Jan Modaal toe. Het aprildagboek kost euro 2.250,– inc. 6% btw. Mocht je willen intekenen voor het dagboek van april 2018 schroom niet en mail naar: info@hjimvangasteren.eu

Enne… vandaag internationale vrouwendag hè? Ik probeer te bedenken wat ik erover kan posten op sociale media want eigenlijk is het zoiets belachelijks. Tuurlijk moeten we opkomen voor onze rechten, want gelijkheid tussen mannen- en vrouwenrechten is soms ver te zoeken. Maar zijn die andere 364 dagen van het jaar dan mannendagen?

En waarom is het überhaupt nodig dat we moeten opkomen voor onze rechten? Waarom zijn we achtergesteld? En zwarten en homo’s etc. ook. Waar komt die waanzin vandaan? Welke blanke mannelijke lul (bestaan er vrouwelijke?) heeft dit bedacht? Of zijn vrouwen zelf verantwoordelijk? Hebben ze zich in een ondergeschikte positie laten manoeuvreren, omdat ze van nature vaak pleasers en gedienstig zijn? Nee, dat kan toch haast niet?

Internationale vrouwendag – wat moet ik ermee?

Wikipedia: Vandaag de dag is de oorspronkelijke waarde van de internationale vrouwendag min of meer verloren gegaan. Wel worden er nog steeds congressen, manifestaties en lezingen gehouden om de problemen van vrouwen aan de kaak te stellen, maar hoewel er vrouwenorganisaties zijn die blijven proberen de publieke opinie ontvankelijk te maken over verschillende problemen met betrekking tot de vrouw, wordt de dag voornamelijk gebruikt om geld te verdienen. In restaurants zijn er speciale vrouwenmenu’s, in discotheken zijn er themafeesten speciaal voor vrouwen en elke straatverkoper verkoopt op 8 maart mimosa’s. Mannen geven deze bloem aan hun vrouwen en moeders, maar nemen verder nauwelijks deel aan deze dag. Internationale vrouwendag wordt beschouwd als een gelegenheid om zonder het gezin een avond uit te gaan met vrouwelijke collega’s of vriendinnen.

Uit mijn serie zelfportretten: ‘Woman is the pig of the world’

…in augustus 2006. Nu verkrijgbaar als postzegel. Voor degenen die graag ouderwets aan postzegels likken of filatelisten met een goede smaak. Of gewoon voor iedereen die brieven binnen Nederland verzendt.
Een vel van 10 postzegels (nr 1) met daarop mijn zelfportret ‘Tubbing’: € 29,50 (inc. verzending binnen Nederland). Ik kan het aan de achterzijde signeren als je dat graag hebt. 
Vind dat je dat nog niet genoeg dan kun je dit vel postzegels complementeren met een originele door mij gesigneerde afdruk van ‘Tubbing’ afm. 18×27 cm afgedrukt op mooi fotopapier voor een totaalbedrag van € 295,– (inc. verzending binnen Nederland).
Mail naar: info@hjimvangasteren.eu

De overhandiging van mijn dagboeken is telkens een spannend moment: voor gever en nemer.
Voor wie mag ik een dagboek maken? Intekenen kan voor elke maand van dit jaar, behalve die voorbij zijn natuurlijk. Ik maak dan een uniek dagboek voor je en maak jou een maand lang deelgenoot van mijn belevenissen, emoties en gedachten. Speciaal voor jou maak ik zelfportretten, selfies en schrijf teksten. Foto’s met mijn Nikon camera alsook met mijn Lumia telefoon. Van dit dagboek zal slechts één exemplaar verschijnen. De foto’s worden afgedrukt op mooi fotopapier, afm. 13×18 cm. De teksten schrijf ik met de hand. In totaal ca. 185 pagina’s. Het boek wordt vanzelfsprekend gesigneerd.
Hoeveel ‘salaris’ vraag ik? Het eerste dagboek maakte ik tegen minimum ‘maandloon’ en wel een bedrag van € 1.565,40, inc. btw. Deze week kost elk dagboek euro 2.150,– inc. 6% btw, maar ze worden duurder want ik werk naar het maandsalaris van Jan Modaal toe. Mocht je willen intekenen schroom niet en mail naar: info@hjimvangasteren.eu 
Dankjewel Jimena Rico voor jouw vertrouwen in mijn werk.

Voor filatelisten met een goede smaak. Of gewoon voor iedereen die brieven binnen Nederland verzendt. Of als je op de envelop al een statement wilt maken.
Een vel van 10 postzegels (nr 1) met daarop mijn zelfportret ‘..CK The teacher’: € 29,50 (inc. verzending binnen Nederland). Ik kan het aan de achterzijde signeren als je dat graag hebt. 
Vind dat je dat nog niet genoeg dan kun je dit vel postzegels complementeren met een originele door mij gesigneerde afdruk van ‘..CK The teacher’ afm. 18×27 cm afgedrukt op mooi fotopapier voor een totaalbedrag van € 295,– (inc. verzending binnen Nederland).
Mail naar: info@hjimvangasteren.eu

Voor degenen die graag ouderwets aan postzegels likken of filatelisten met een goede smaak. Of gewoon voor iedereen die brieven binnen Nederland verzendt.
Een vel van 10 postzegels (nr 1) met daarop mijn zelfportret ‘The President’s wife’: € 29,50 (inc. verzending binnen Nederland). Ik kan het aan de achterzijde signeren als je dat graag hebt. 
Vind dat je dat nog niet genoeg dan kun je dit vel postzegels complementeren met een originele door mij gesigneerde afdruk van ‘The President’s wife’ afm. 19×19 cm afgedrukt op mooi fotopapier voor een totaalbedrag van € 295,– (inc. verzending binnen Nederland).
Mail naar: info@hjimvangasteren.eu